Rojst zrobił na mnie kolosalne wrażenie. Wzorowa narracja, praktycznie zero naleciałości polskiego kina (słabe dialogi, źle poprowadzone wątki), ciekawe i niejednolite postaci. Ciekawe wątki, teoretycznie rozbieżne, ale zazębiające się. Klimat rozkładającej się komuny, dużo popkultury tamtych czasów. Doskonały dobór muzyki (Rybiński, Kimono, Prońko, Rezerwat), oraz dobre ambientowe podkłady. Zaskakujące zakończenie, ale również dużo wskazówek naprowadzających widza (paczka papierosów antagonisty). Całość spójna do końca, przy kolejnym seansie.
Cieszę się, że ktoś zdecydował się kontynuować historię w tym uniwersum, z dwoma bohaterami. Obawiam się tylko, czy nagły przeskok do 1997 roku nie jest zbyt ryzykowny. Bardziej przemawiałby do mnie rok 1993 albo 1994. Czasy bliższe komunie, w dodatku bardzo niebezpieczne.
No ale zobaczymy, trzymam kciuki by teraz twórcy też dopisali.